بررسی روش های استقرار نهال در اراضی مخروبۀ دانگ تجدید نسل در جنگل شوراب (گلبند) نوشهر

احیای جنگل های مخروبه، ازمهم ترین اولویت های مدیریت جنگل در شمال کشور به شمار می رود. بازسازی این جنگل ها، به ویژه در نقاطی که در گذشته به روش دانگ بندی و با شیوۀ پناهی مدیریت می شد و امروزه به شکــل پهنه های بدون درخت یا کم درخت و با پوشش انبوهی از تمشک و سرخس دیده می شود، اهمیت زیادی دارد. تحقیق پیش رو، با هدف یافتن روش های مناسب استقرار نهال در چنین نقاطی، به مدت پنج سال (1382 تا 1386) در جنگلی مخروبه و محصور با سیم توری به مساحت تقریبی5000 متر مربع در محدودۀ طرح جنگلداری شوراب (گلبند)- قدیمی ترین طرح جنگلداری در مازندران- در چهار تکرار و هفت تیمار بذرکاری و نهالکاری توسکا (2)، بذرکاری و نهالکاری پلت (2)، بذرکاری و بذرپاشی راش (2) و کنترل (1) به اجرا درآمد. پیش از کاشت بذر و نهال همۀ بوته های تمشک و سرخس ریشه کن شدند و ضمن مراقبت، به مدت سه سال و هر سال یک بار در اواخر شهریور، پیرامون نهال ها وجین شد. پس از گذشت چهار سال، همۀ نهال های درختی مستقر در 25 متر مربع مرکز هر پلات (کرت) و در کل 28 پلات از نظر نوع گونه، تعداد و بلندی، اندازه گیری شدند. یافته ها نشان داد که ده گونۀ چوبی مختلف به ارتفاع 10 تا470 سانتی متر در عرصۀ وجود دارند، به طوری که بیش از 98 درصد آنها را چهار گونۀ پلت (5/75 درصد)، ممرز (9/13 درصد)، توسکا (1/6 درصد) و راش (1/3 درصد) شامل می شود. میانگین تعداد نهال در سطح شمارش از 19 تا 132 نوسان دارد و تفاوت ها معنی دار است. در تیمارهای بذرکاری بیش از تیمارهای نهالکاری پیشاهنگ، نهال مشاهده شد و از میان آنها، تیمار بذرکاری پلت با 132 اصله نهال در 25 متر مربع به عنوان بهترین تیمار معرفی شد که تفاوت آن با تیمارهای نهالکاری پیشاهنگ درسطـح 5 درصد معنی دار است.